زهرا ومازیار

به تــــــــــــــــــــــــوکه میرسم...

مکـــــــــــــــــــــث میکنم...

انگار درزیباییــــــــــــــــــــــــت...

چیزی راگــــــــــــــــــــم کرده ام...

مثلـــــــــــــــــــــا...

درصدایت..ارامـــــــــــــــــــــــش♥

درچشم هایت...زنـــــــــــــدگی♥

باران که میبارد...

بایدآغوشی باشد...

پنجره نیمه باز...

موسیقی وسیگار...

بوی خاک...

سرمای هوا...

باران که میباردبایدکسی باشد...

ازجنس تو...

زیریک چتر...

قدم های اهسته ودود سیگار...

محودر یکدیگر...

با اینهمه حرام چه کنم؟!

آغوشت حرام...

لبانت حرام...

لمس تنت حرام...

عشق بازیت حرام...

حتی داشتنت حرام...

شنیده ام بتی شده ای...

خدایی میکنی برای رقیبان...

کافرخواهم شد...

بت پرست خواهم شد...

آغوش خواهم گشود برتمام حرام هایت...

ازمن تا تو فاصله...

به قدر یک احساس است...

این همه حسودبودمو نمیدانستم...

به نسیمی که ازکنارت

موزیانه میگذرد

به چشمهای اشنا وپر آزار

که بی حیا نگاهت میکند

به افتابی که فقط تلاش گرم کردن تورا دارد

حسادت میکنم...

من انقدر عاشقم

که به طبیعت بدبینم

طبیعت پراز نفسهای ادمی است

که مرا وادار میکند حسادت کنم

به تنهایی ایم...

به جهان...

به خاطره های تو...

به همه چیز که تو در لن سهم داری...

تومال منی...

مترسک را دار زدند به جرم دوستی با پرنده...

که مبادا تاراج مذرعه رابه بوسه ای فروخته باشد...

اینجا قحطی عاطفه هاست...